ਕੌਮਾਂ ਜਿਉਂਦੀਆਂ ਸਦਾ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਤੇ, ਅਣਖ ਮਰੇ ਤੇ ਕੌਮ ਹੈ ਮਰ ਜਾਂਦੀ ।
ਓਸ ਕੌਮ ਨੂੰ ਸਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਪੁੱਜੇ, ਬਿਪਤਾ ਹੱਸ ਕੇ ਕੌਮ ਜੋ ਜਰ ਜਾਂਦੀ ।
ਸਿਰ ਦੇ ਕੇ ਸਰਦਾਰ ਕਹਾਏ ਆਪਾਂ, ਤਾਹੀਉਂ ਸਿਰੀ ਦਸਤਾਰਾਂ ਸੋਂਹਦੀਆਂ ਨੇ ।
ਤਾਹੀਉਂ ਅਸਾਂ ਨੂੰ ਸਿੰਘ ਹੈ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ, ਤਾਹੀਉਂ ਅਸਾਂ ਤੋਂ ਮੌਤ ਹੈ ਡਰ ਜਾਂਦੀ ।
ਝੁਕਣ ਲਈ ਨਹੀ ਅੱਖੀਆਂ ਸਿੱਖ ਦੀਆਂ, ਇਹ ਤਾਂ ਬਣੀਆਂ ਨੇ ਸ਼ਹੀਦੀ ਖੁਮਾਰੀਆਂ ਲਈ ।
ਦੋਹਾਂ ਗੱਲਾਂ ਲਈ ਸਿੱਖ ਦਾ ਸੀਸ ਬਣਿਆ, ਜਾਂ ਆਰੀਆਂ ਲਈ ਜਾਂ ਸਰਦਾਰੀਆਂ ਲਈ

ਜਿਥੇ ਮਹੁੱਬਤਾ ਵਸਦੀਆ ਥਾਵਾਂ, ਸਲਾਮਤ ਰਹਿਣ
ਸੱਜਣਾ ਦੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀਆ ਰਾਹਵਾ, ਸਲਾਮਤ ਰਹਿਣ
ਗਰਮੀ ਤੋ ਜੋ ਬਚਾਓਦੀਆ ਹਵਾਵਾਂ, ਸਲਾਮਤ ਰਹਿਣ
ਸੰਧੂ ਨਿਆਣਿਆ ਦੀਆ ਮਾਵਾਂ, ਸਲਾਮਤ ਰਹਿਣ

ਆਪਣੀ ਖੇਸੀ ਚਕਣੀ ਪੈਂਦੀ ਏ ,
ਸਾਡੀ ਤੇ ਕੋਈ ਮਿਸ ਪੂਜਾ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਜੋ ਕਹੇ, ਉਠੋ ਜੀ ਥੋਡੀ ਜਾਨ
good morning ਕਹਿਂਦੀ ਏ..

ਖਾਕ ਜਿੰਨੀ ਔਕਾਤ ਨਾਂ ਮੇਰੀ

ਮੈਥੋਂ ਉੱਪਰ ਇਹ ਜੱਗ ਸਾਰਾ

ਨਾਂ ਹੀ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਗੁਣ ਕੋਈ

ਮੇਰਾ ਦਾਤਾ ਹੀ ਬਖਸ਼ਣਹਾਰਾ...

ਕੁਝ ਬੰਦੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ’ਤੇ ਟੰਗੀਆਂ
ਲਾਲ ਰੰਗ ਦੀਆਂ ਬਾਲਟੀਆਂ ਵਰਗੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ,
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਉਤੇ ਤਾਂ ਅੱਗ ਲਿਖਿਆ ਹੁੰਦੇ ਹੈ
ਪਰ ਅੰਦਰ ਰੇਤ ਭਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ...!!!