SonH RaB Di TaiNu PyaR kiTa
Hor kise Nu kaDe BuLaya vi Nai

Tainu ApNi Samajh ke DiL DiTa
kise Hor Te DiL kaDe AaYa Hi Nayi

Pyar TeRe De Butte Nu Paani Laaya
Hor BuTTa PyaR Da kDe LaaYa Hi Nai

TeriYa YaaDaN vicH RenDa Main sHeaR LikHDa
Hor sHeaR koi MaiN aJ Tak Bnaaya Hi Nayi

Tu keH PaaGaL Ya KeH jHaLLa
Gussa GaLLa TeriYan Da KaDe Aaya Hi Nayi…

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਏ ਮੇਰੀ ਹੁਣ ਸੜੇ ਤੱਤੀ ਰੇਤ ਵਾਂਗ,
ਤੇਰੀ ਛਾਂ ਬਿਨਾਂ ਚੱਲ ਹੋਣਾ ਔਖਾ ਹੋਈ ਜਾਂਦਾ ਏ।
ਹੱਸ ਕੇ ਮੈਂ ਜਰ ਗਿਆ ਪਹਾੜ ਜਿਡੇ ਦੁੱਖ ਸਾਰੇ,
ਵਿਛੋੜਾ ਤੇਰਾ ਝੱਲ ਹੋਣਾ ਔਖਾ ਹੋਈ ਜਾਂਦਾ ਏ।
ਜਿਉਣਾ ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਬਗੈਰ ਕਦੇ, ਸੋਚਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮੈਂ,
ਹੁਣ ਤੇਰੇ ਬਿਨ ਮਰ ਹੋਣਾ ਵੀ ਔਖਾ ਹੋਈ ਜਾਂਦਾ ਏ।
ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਹਰ ਸਵਾਲ ਦੇ ਜਵਾਬ ਪੂਰੇ,
ਪਰ ਮੇਰੇ ਸਵਾਲ ਦਾ ਹੱਲ ਹੋਣਾ ਔਖਾ ਹੋਈ ਜਾਂਦਾ ਏ।
ਹੁਣ ਹਸਤੀ ਤੇਰੀ ਬਹੁਤ ਉੱਚੀ, ਨਿਗਾਹ ਤੇਰੀ ਕਈਆਂ ਤੇ,
ਨਜ਼ਰ ਸਾਡੇ ਵੱਲ ਹੋਣਾ, ਔਖਾ ਹੋਈ ਜਾਂਦਾ ਏ।
ਲਿਖਣਾ ਨੀ ਆਉਂਦਾ ਮੈਨੂੰ, ਨਹੀਓਂ ਕਦੇ ਲਿਖਿਆ ਸੀ,
ਪਰ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ ਠੱਲ ਪਾਉਣਾ, ਔਖਾ ਹੋਈ ਜਾਂਦਾ ਏ...
 

ਫੁੱਲ ਸਜਦੇ ਸਦਾ ਟਾਹਣੀਆਂ ਤੇ, ਸੁੰਘ ਲਈਏ ਪਰ ਕਦੇ ਤੋੜੀਏ ਨਾ
ਜੇਕਰ ਤੋੜੀਏ ਤਾਂ ਸਾਬਣ ਦੀ ਕਸਮ ਉੱਤੇ, ਐਵੇਂ ਹੱਥ ਵਿਚ ਕਦੇ ਮਰੋੜੀਏ ਨਾ
ਯਾਰਾ ਕਰੀਏ ਜਿਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਇਕ ਵਾਰੀ,...ਮੁੱਖ ਕਦੇ ਫਿਰ ਉਸ ਤੋਂ ਮੋੜੀਏ ਨਾ
ਜੇ ਪੌਣੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਪ੍ਰੀਤ ਸੱਚੀ ਪਾਈਏ, ਐਵੇਂ ਨਾਤਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਜੋੜੀਏ ਨਾ

faqeera te aashiqa da kadi haal na puchiye,
jihda koi jawab na hove aisa koi swaal na puchiye,
jane khane nu yaar na maniye, te aukhe vele kade yaar na chadiye,
dhee bhen sabh di sanjhi hundi, is layi maada kadi na takkiye,
khore kis vele ihne mukk jaana, paise te jawani wala bahuta maan na kariye,
harmeet maada time kise te v aa sakda, na rukdi koi anhoni aa,
aakhir ik din mitti hai rul jaana, na marzi teri meri koi honi aa,

ਰੁੱਖਾ ਰੁੱਖਾ ਲੱਗਦਾ ਮਿਜਾਜ਼ ਤੇਰਾ ਕਲ੍ਹ ਦਾ,
ਸੋਹਣੀਏ ਮਨਾਇਆ ਬੁਰਾ ਦੱਸ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਦਾ।
ਨੈਣਾਂ ’ਚ ਕ੍ਰੋਧ ਅਤੇ ਮੱਥੇ ’ਤੇ ਸ਼ਿਕਨ,
ਬਦਲ ਗਿਆ ਏ ਰੰਗ ਗੋਰੀ ਗਲ੍ਹ ਦਾ
ਕਾਸਦ ਕੋਈ ਆਉਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ,
ਭਲਾ ਮੈਂ ਸੁਨੇਹੇ ਫਿਰ ਕਿਸ ਕੋਲ ਘੱਲਦਾ?
ਮਿਲਿਆਂ ਵਗੈਰ ਅੱਠ ਪਹਿਰ ਬੀਤ ਗਏ,
ਔਖਾ ਸੀ ਲੰਘਾਉਣਾ ਕਦੇ ਤੈਨੂੰ ਇਕ ਪਲ ਦਾ।

ਭੌਰਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਬਸ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਵਾਸਤਾ,
ਕਰਨਾ ਕੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮਿੱਠੇ ਰਸ ਭਰੇ ਫਲ ਦਾ।
ਕਿਸੇ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਤੈਨੂੰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਭੜਕਾਇਆ,
ਕੌਣ ਹੈ ਜੋ ਰਹਿੰਦਾ ਸਾਡੇ ਬਾਰੇ ਚੱਕ-ਥੱਲ ਦਾ

ਫਾਨੀ ਇਹ ਸਰੀਰ ਬਹੁਤਾ ਮਾਣ ਨਹੀਂ ਕਰੀਦਾ,
ਮੁੱਕ ਜਾਉ ਕਦੇ ਜਿਉਂ ਬੁਲਬੁਲਾਂ ਜਲ ਦਾ।
ਉਡੀਕਾਂ ਵਿਚ ਕਿਤੇ ਨਾ ਉਮਰ ਲੰਘ ਜਾਵੇ,
ਲੱਗਦਾ ਨ੍ਹੀਂ ਇਹ ਤੂਫਾਨ ਹੁਣ ਠੱਲਦਾ।
ਜ਼ੁਬਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਗੱਲ ਅੱਖਾਂ ਹੋਰ ਦਰਸਾਉਂਦੀਆਂ,
ਲੱਗਦਾ ਅਸਾਰ, ਇਹ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਛੱਲ ਦਾ।

ਕਦੇ ਦੋ ਜਿਸਮ ਇਕ ਜਾਨ ਹੁੰਦੇ ਸਾਂ,
ਜਗ੍ਹਾ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਲੇ ਫਾਸਲਾ ਕਿਉਂ ਜਾਂਦਾ ਮੱਲਦਾ।
ਕਰ ਦਿਉਗਾ ਦੋਫਾੜ, ਦੇਖੀਂ ਵਿਚੋਂ ਚੀਰ ਕੇ,
ਸਾਜ਼ਿਸ਼ਾਂ ਦਾ ਆਰਾ ਪਿਆਰ ਆਪਣੇ ’ਤੇ ਚੱਲਦਾ।
ਅੱਜ ਨਫਰਤ ਦਾ ਬੂਟਾ ਉਹ ਬ੍ਰਿਖ ਬਣਿਆ,
ਮੁਦੱਤਾਂ ਰਿਹਾ ਜੋ ਤੇਰੇ ਸੀਨੇ ਪਲ੍ਹਦਾ।
ਨਿਹਾਰੇ ਜੋ ਸੂਰਜ ਭਲਾ ਕੀਹਦੀ ਐ ਮਿਜਾਲ,
ਟਿਕਟਿਕੀ ਬੰਨ੍ਹ ਸਭ ਤੱਕ ਲੈਂਦੇ ਢੱਲਦਾ।

ਜ਼ਖਮਾਂ ਨੂੰ ਤੇਰੇ ਅਸੀਂ ਭਰਦੇ ਰਹੇ,
ਕਰੇਗਾ ਇਲਾਜ਼ ਕੌਣ ਸਾਡੇ ਇਸ ਸੱਲ ਦਾ।
ਹੱਥ ਨਾ ਮੈਂ ਲਾਵਾਂ ਤੇਰੇ ਟੁੱਟੇ ਵਾਲ ਨੂੰ,
ਮੌਜਾ ਤੂੰ ਹੰਢਾਵੇਂ ਸਦਾ ਮੇਰੀ ਖੱਲਦਾ।
ਬਦਲਾਂ ’ਚ ਰਲ ਅਸਮਾਨਾਂ ’ਤੇ ਜੋ ਪਹੁੰਚਿਆ,

ਕਤਰਾ ਸੀ ਕਦੇ ਉਹ ਸਮੁੰਦਰਾਂ ਦੇ ਤਲ ਦਾ।
ਚੰਗੇ ਭਲੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਵਿਗਾੜ ਕੇ ਰਹੂ,
ਜਿੱਦੀ ਤੇ ਮੂਰਖ ਟਾਲਿਆ ਨਾ ਟਲਦਾ।
ਹੋ ਗੈਰਾਂ ਦੀ ਤਰਫ ਚਾਹੇ ਤੋੜ ਯਾਰੀਆਂ,
ਪਰ ਮੈ ਸਦਾ ਰਹੂ ਤੇਰੇ ਵੱਲ ਦਾ...